Θεωρώ κουραστικό για τον αναγνώστη να ξεκινήσω αυτό το ποστ κάνοντας μια ανασκόπηση των ψεμάτων και της πολιτικής αλητείας του πα"σοκ", καθώς όλοι τα γνωρίζουμε και τα ζούμε. Θα σχολιάσω μόνο ότι, εάν κάποιος πιστεύει πως δημοκρατία είναι να επιλέγεις να σου κατσικωθεί στο σβέρκο για 4 χρόνια αυτόν που μπορεί να σε κοροϊδέψει αποτελεσματικότερα, και πως μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, τότε αυτός ο κάποιος έχει πρόβλημα και πρέπει να ξαναπάει τουλάχιστον δημοτικό.
Να προσθέσω επίσης κι ότι είναι λίγο παράτολμο να πιστέψουμε τον κάθε κοπρίτη με εξουσία όταν μιλάει για "εξυγείανση" του δημοσίου, ότι δεν θα διώξει αξιόλογους ανθρώπους, αλλά την εκλογική του πελατεία.
Προτιμώ να μείνω λίγο στον θατσερικής λογικής και ήθους «μονόδρομο», αυτόν που πασόκοι, ντορικοί, λαοτιανοί και παπαγαλάκια της τηλεόρασης επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά, προκειμένου να σιγουρευτούν ότι το εμπεδώσαμε. Έχει ενδιαφέρον πάντως το ότι θεωρούν επιτυχία την ικανότητα να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε λες και αυτό δε μεταθέτει το πρόβλημα στο μέλλον με χειρότερες συνέπειες.
Έχει επίσης ενδιαφέρον το ότι όποτε αναφέρονται σε μεγαλοεπενδυτές, τους αντιμετωπίζουν πάντα ως από μηχανής θεό, αυτούς τους (υπεράνω κριτικής) αγίους οι οποίοι, αν είμαστε καλά παιδιά (για τον ορισμό του «καλού παιδιού» βλ. μνημόνιο), θα μας καταδεχτούν να επενδύσουν στη χώρα μας, ώστε να έλθει η «ανάπτυξη». Παραδόξως, η πατριωτική ρητορική (αγαπάς την Ελλάδα; απόδειξη) παύει να ισχύει στην περίπτωση του ελληνικού κεφαλαίου. Το ελληνικό κεφάλαιο διατηρεί το προνόμιο να εκβιάζει κατά το δοκούν, με τη συνεχή απειλή να τα μαζέψει και να φύγει στο εξωτερικό, κι αν έφυγε να μη γυρίσει προτού του δώσουν αυτά που θέλει. «Μυστήρια» στάση για Έλληνες πατριώτες (π.χ. «οι φίλοι μας οι εφοπλιστές» που λέει κι ο Άδωνης), κι ακόμα πιο «μυστήριο» που το ελληνικό κράτος θεωρεί τον εκβιασμό τους τόσο αυτονόητο, όσο και το νόμο της βαρύτητας.
Γι’ αυτόν τον «μονόδρομο» που επιβάλλουν τα κρατικά ελλείμματα μιλάει ο R. Wolff στο παρακάτω βίντεο, καθώς και για την Ελλάδα, αλλά και για τον πιο σκράπα μαθητή που γνώρισε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου