Η ΑΓΡΥΠΝΗ ΠΕΝΑ ΤΟΥ ARBEN LLALLA

Ο Arben Llalla φαίνεται πως έχει αναλάβει εργολαβικά την αφύπνιση του αλβανικού έθνους για τον κίνδυνο που διατρέχουν από τους βορειοηπειρώτες. Κάνοντας  μια αναζήτηση στο διαδίκτυο με το ονοματεπώνυμο του θα διαπιστώσετε πως όλα τα δημοσιεύματα του έχουν σχέση με την "αντιαλβανική δράση" των Ελλήνων.

Και τι δε γράφει ο κ. Llalla:

Σε δημοσίευμα την 21 Φεβρουαρίου 2012 στην εφημερίδα SOT  και αναφερώμενος στις εκδηλώσεις για την 98η επέτειο απο την ανακύρηξη της Αυτονομίας παρουσιάζει όλους τους "εξτρεμιστές μειονοτικούς" που επιδιώκουν την  αποσταθεροποίηση στην περιοχή.  Όχι μόνο τους αναφέρει ονομαστικά αλλά δεν παραλείπει να κάνει και το ανάλογο σχόλειο. Για παράδειγμα το Σπύρο Ξερα τον αποκαλεί γλύφτη εντός και εκτός συνόρων ενώ αναφέρεται και στα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Πύρος Δήμας. Η πραγματικότητα είναι πως τα άτομα που αναφέρει κάθε άλλο παρά εξτρεμιστές είναι. Ούτε ο Ντούλες, ούτε ο Ξέρας, ούτε ο Μπάρκας,ούτε ο Δήμας,  όυτε ακόμα ο Καλυβιώτης (τρούπωσε και αυτός στο πάνθεων των ακτιβιστών) μπορούν να θεωρηθούν εξτρεμιστές. 

Σε δημοσίευμα της ηλεκτρονικής εφημερίδας Tribuna Shqiptare που καταπιάνεται κυρίως με την επίσκεψη Γκόρου στις Η.Π.Α, αναφέρει κάτω από την επικεφαλίδα και με έντονα γράμματα πως ο Βασίλης Μπολάνος ετοιμάζεται να υψώσει τη σημαία της Αυτονομίας στη Χιμαρα το 2014. Βέβαια στο υπολοιπο κείμενο που ακολουθεί δεν υπάρχει καμία αναφορά σε αυτή την είδηση (έστω και αν κανει χρηση του ερωτηματικού). Τέλος μας ενημερώνει πως ο Πύρος Δήμας θα ταξιδέψει στην Αμερική όχι μόνο για να παρευρευθεί στις εορταστικές εκδηλώσεις της 22 Απριλίου αλλά και για να συγκεντρώσει τις χορηγίες για τη διατήρηση του ελληνικού σχολείου στη Χιμάρα.

Πάντως, παρατηρώντας κανείς τα δημοσιεύματα του ένα πράγμα είναι βέβαιο, πως ενημερώνεται και παίρνει τις  πηγές του από τα βορειοηπειρωωτικά blogs,  με ιδιαιτερη αδυναμία στο borioipirotika., τα οπόια και κατακρίνει με κάθε ευκαιρεία .

Ο Arben Llalla δίνει το παρον και στο wikipedia  απ όπου ενημερωνόμαστε πως έχει γεννηθεί το 1972 στο Ελμπασαν και πως απο το 1992 μέχρι το 2004 ζόυσε στην Ελλάδα. Αναφέρει επίσης πως κατέχει πτυχίο ιστορίας από το Πανεπιστήμιο του Τετόβου. Αν βάλουμε κάτω τις ημερομηνίες θα δούμε ότι κατι δε μας βγαίνει. Αν υποθεσουμε οτι το 1990 αποφοιτησε από το λύκειο και το 1992 μεταναστευσε στην Ελλάδα, πότε προλαβε και πήρε το πτυχίο; Γιατι παρακάτω μας αναφέρει πως απο το 1998 εργαστηκε επιστημονικά σε ιστορικες μελέτες για τους Αρβανίτες.

Ας κρατήσουν οι χοροί

Τα ονόματα είναι τυχαία, θα μπορούσε όμως και να μην ηταν. Ακούγονται όλα τόσο οικεία στα αυτιά μας.



Ένα πράγμα έχω να πω,παραφράζοντας μια ατάκα του Βίκτωρα Μητρόπουλου, το ΚΕΑΔ και η Ομονοια να κερδίζουν και όλοι οι άλλοι να πα να γαηθούν!

Η αποθέωση μιας αποτυχίας

Ι. Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗΣ

«Ευχαριστώ τον Θεό που γεννήθηκα Ελληνίδα», είπε η μια. «Να μη θρηνήσουμε άλλες χαμένες πατρίδες», ζήτησε επιτακτικά ο άλλος. «Ξεχάστε τη θέση ότι η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα», φώναξε ο τρίτος. Για «δουλικούς και πειθήνιους πολιτικούς» μίλησε κάποιος άλλος και για «χαμένη εθνική αξιοπρέπεια» ­ δηλαδή ποιος την έχασε την αξιοπρέπεια; Διότι εμένα δεν μου φαίνεται να έχασα τίποτα.... Μίλησαν ακόμη για «σκλαβωμένες πατρίδες στην Τουρκία» και για «αγώνα στα ερείπια του νησιού της Αφροδίτης», για τη «γραφειοκρατία των Αθηνών» και για «την περιφρούρηση των Θερμοπυλών».

Κάποια διακήρυξε ότι «τα οικονομικά συμφέροντα και το κυνήγι των ψήφων καθορίζουν τους πολιτικούς, καθώς φυσικά και η κληρονόμηση (!!) ορισμένων θέσεων». Κάποιος άλλος ζήτησε «να μπουν και οι χαμένες πατρίδες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων». Και στο τέλος ψήφισαν, λέει, «τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα» (γιατί όχι και τη μόνιμη προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή του ΟΗΕ;) και την κατάργηση του νόμου για καθ' υπέρβαση είσοδο μειονοτικών της Θράκης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ!

Ε, λοιπόν, αυτή ούτε είναι ούτε μοιάζει με Βουλή των Εφήβων. Με σύναξη καφενόβιων συνταξιούχων στρατιωτικών μοιάζει, που εν μέσω πρέφας και λεμονάδας χωρίς ανθρακικό οικτίρουν καθημερινώς την τύχη και την παρακμή του έθνους. Ενα κράμα μισαλλοδοξίας, εθνικής φιλολογίας επιπέδου σχολικής επετείου, φτηνών στερεότυπων, μεγαλόσχημης κοινοτοπίας και θράσους: εξανέστησαν, λέει, επειδή η κυβέρνηση και η εθνική αντιπροσωπεία δεν κάθησε να τους ακούσει μέχρι τέλους! Λες και δεν είχαν με τι σοβαρότερο να ασχοληθούν.

Αυτοί είναι οι έφηβοι; Ελπίζω όχι! Και ας παρακολούθησαν τα Μέσα και οι πολιτικοί εκστασιασμένοι το θέαμα. Για «συγκλονιστική εμπειρία» και για «φωνή από το μέλλον», μίλησε ο κ. Ν. Κωνσταντόπουλος. Χωρίς να εξηγήσει πού ακριβώς ενετόπισε το μέλλον... Για «μαχητικότητα και ωριμότητα που ξενίζει» έγραψε μια εφημερίδα. Ενώ μια άλλη σημείωνε δακρυσμένη ότι «οι νέοι στη Βουλή βροντοφώναξαν όχι άλλες χαμένες πατρίδες» κι ότι μια νεαρά απήγγειλε τον Εθνικό Υμνο και «η Βουλή των Ελλήνων έγινε μια φωνή, μια πνοή και μια εικόνα». Το «Εν τούτω νίκα» πώς τους ξέφυγε; Τελικώς νομίζω ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από το ασήμαντο: η κολακεία του ασήμαντου.

Γενικώς δεν μου αρέσει να δίνω μαθήματα ή να το παίζω σαν εκείνους τους μεγαλύτερους της δικής μου της εποχής που μας ζάλιζαν με τις επιδόσεις τους στο κίνημα του 114 ή με τα οδοφράγματα του Μάη. Αλλωστε δεν πέρασαν και τόσο πολλά χρόνια από τότε που τσακωνόμουν κι εγώ με τους Κνίτες στις συνελεύσεις. Τολμώ να πω, όμως, πως από την αερολογία της Βουλής των Εφήβων προκύπτει αυτονοήτως ότι αυτά τα παιδιά ούτε που έχουν ακούσει ποτέ στη ζωή τους για τον Τσόμσκι και τον Φουκό και δικαίως διαμαρτύρονται. Ε, όπως και να το κάνουμε, αυτό το αιφνίδιο πήδημα από τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο στον Φουκώ είναι ελαφρώς δυσβάσταχτο.

Και είναι τα ίδια παιδιά που θεωρούν ότι έχουν υποχρεωτικώς να επιλέξουν ανάμεσα στον συντηρητισμό και στο όνειρο επειδή πιστεύουν ότι δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα στα δύο, επειδή ­ δυστυχώς γι' αυτούς... ­ στην ηλικία τους είναι είτε συντηρητικοί είτε ονειροπόλοι. Και αυτά τα παιδιά είναι έτσι επειδή εμείς τα αφήσαμε αμόρφωτα, ακαλλιέργητα, απαίδευτα, ανυπεράσπιστα απέναντι σε κάθε δημαγωγό του ονείρου, σε κάθε ιεροκήρυκα του συντηρητισμού και σε κάθε εμποράκο του έθνους. Επειδή δεν τα πείσαμε εγκαίρως ότι ανάμεσα στον συντηρητισμό και στο όνειρο υπάρχουν χιλιάδες όμορφα πράγματα και αξίες και αρχές και ιδέες.

Η ξεφτίλα των παιδιών είναι η δική μας ξεφτίλα, η δική μας αποτυχία. Ισως εμείς στην ηλικία τους μπορούσαμε να γράψουμε όχι μία αλλά δεκαπέντε εκθέσεις για τον Τσόμσκι ή τον Φουκό ή, τελοσπάντων, για τον αντίστοιχο Τσόμσκι και Φουκό. Κι όταν αυτά που ακούστηκαν στη Βουλή των Εφήβων τα έλεγαν κάτι λυκειάρχες της χούντας τούς παίρναμε στην καζούρα και στο ψιλό. Κι όταν βλέπαμε τη Βουλή κλειστή δεν ονειρευόμασταν να βγάλουμε λόγο ως έφηβες ψωνάρες αλλά να ανοίξει, έστω για τους κανονικούς βουλευτές. Γι' αυτούς τους βουλευτές που ­ καλοί ή κακοί ­ συμβολίζουν το έθνος και τη δημοκρατία αλλά διασύρονται αποκρουστικά στη σημερινή Βουλή των Εφήβων.

Τι να το κάνεις, όμως; Και τι νόημα έχουν όλα αυτά; Είμαστε ίσως καλοί ως βετεράνοι έφηβοι, αλλά αποτύχαμε στο κυριότερο: να φτιάξουμε με τη σειρά μας νέους εφήβους που να μη μοιάζουν με ΕΟΝίτες του Μεταξά... Και αυτή η αποτυχία μας είναι η τραγικότερη. Αφήσαμε τα παιδιά έρμαια στα χέρια τού κάθε φροντιστηριάρχη που κάνει δηλώσεις στις τηλεοράσεις για «τα βατά θέματα» και αφήσαμε απ' έξω τον Φουκό και τον Τσόμσκι, που μπορεί να μην είναι «βατοί» αλλά είναι σημαντικοί. Αντί για Πόπερ, τους δώσαμε Παπαθεμελή. Ανάμεσα στο βατό και στο σημαντικό επιλέξαμε το πρώτο. Με κίνδυνο να προτιμήσουμε το ασήμαντο. Κι αυτό είναι πολύ χειρότερο από το αν είχαμε επιλέξει τον συντηρητισμό αντί για το όνειρο...