Μετά την αγανάκτηση, τι;

Tου Σταυρου Τζιμα



Σήμα κατατεθέν των «Αγανακτισμένων» έγινε η μούντζα κατά του κτιρίου του Κοινοβουλίου. Εντυπωσιακά τηλεοπτικά πλάνα και εικόνες, με υψωμένα χέρια να επιδίδουν το «μετάλλιο της ανοιχτής παλάμης» στον «ναό της Δημοκρατίας» και όσους λειτουργούν εντός αυτού, κάνουν καθημερινά τον γύρο του κόσμου. «Να καεί, το μπ… η Βουλή», κραυγάζουν εν χορώ οι διαμαρτυρόμενοι της πλατείας Συντάγματος. Να μην ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους υπουργοί και βουλευτές και αν τολμήσουν να εμφανιστούν, ρίχτε τους, στο όνομα του λαού: από γιούχα (πρωθυπουργός) και γιαούρτια (Πάγκαλος, Πεταλωτής) μέχρι ξυλιές και γροθιές (Χατζηδάκης).



Ωραία, να τα κάνουμε όλα αυτά. Να δείρουμε τους βουλευτές, να κάψουμε το Κοινοβούλιο, να βάλουμε και στις τράπεζες φωτιά. Τι γίνεται όμως μετά; Επ’ αυτού, η οργανωμένη «πλατεία», που δίνει πλέον και τον τόνο των καθημερινών συνάξεων, καθώς η μεγάλη μάζα των διαμαρτυρομένων αρχίζει να αραιώνει, διχάζεται. Μια πτέρυγά της ονειρεύεται μέσα από τα ερείπια του οικονομικοπολιτικού μας συστήματος την Ελλάδα «άμεσης δημοκρατίας», όπου οι αποφάσεις, από τα δρομολόγια των λεωφορείων μέχρι και το πώς θα λειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες, θα λαμβάνονται οριζόντια σε «λαϊκές συνελεύσεις» ή και «κομμούνες». Λειτουργεί μάλιστα στο Σύνταγμα και «λαϊκή επιτροπή διαχείρισης του χρέους»... Μια άλλη, πιο δυναμική ομάδα και με εθνικοπατριωτικά χαρακτηριστικά αξιώνει εκ των άνω δυναμικές λύσεις, αναζητεί «σωτήρες», στήνει ήδη κρεμάλες και αναπολεί «νέο Γουδί», απειλεί με «φωτιά και τσεκούρι». Υπάρχει, πάλι, και η λεγόμενη μαρξιστικολενινιστική προσέγγιση, εκτός πλατείας, αυτή που προσδοκά μέσα από την κατάρρευση ένα μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας, βασισμένο στα θεμέλια μιας κοσμοθεωρίας που αποδοκιμάστηκε στην ίδια τη ζωή.



Ολα αυτά θα ήταν γραφικότητες της «οργανωμένης πλατείας» και παρωχημένες αντιλήψεις μιας μερίδας της παραδοσιακής Αριστεράς, αν δεν έβρισκαν απήχηση και στο σύνολο εκείνων των αγανακτισμένων που στρέφοντας τις παλάμες τους εναντίον του κτιρίου της Βουλής, μουντζώνουν στην πραγματικότητα το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα. Το βλέπουμε όλοι γύρω μας ότι το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα πλήρως απαξιωμένο καταρρέει, χωρίς να δείχνει ότι έχει τη δύναμη να αναγεννηθεί. Το ερώτημα είναι τι θα αναδυθεί πάνω στα χαλάσματα και επ’ αυτού δεν ξέρω κανέναν, που επί του παρόντος να μπορεί να διακρίνει στο βάθος του ορίζοντα το καινούργιο, το υγιές που θα αντικαταστήσει το παλιό, το άρρωστο.



Η Ιστορία μαρτυρεί ότι τέτοιες κρίσεις στο παρελθόν γέννησαν μόνο πολιτικά εξαμβλώματα. Οι Βούλγαροι, π.χ., «Αγανακτισμένοι», εν μέσω οικονομικής κρίσης, από την πολιτική τάξη, καλέσαν να τους κυβερνήσουν ένας γραφικός απόγονος εστεμμένων και στη συνέχεια ένας σεκιουριτάς της νύχτας. Οι δε ομοιοπαθείς μας Ούγγροι ανέδειξαν σε τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα το νεοφασιστικό, με ποσοστό 17%.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_01/07/2011_447768