ΤΟ ΚΕΜΟ ΠΑΕΙ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ

Με αφορμή δημοσιεύματα που θέλουν τον Τάκη Καμπύλη να προορίζεται για επικεφαλής στο δημοτικό ραδιόφωνο της Αθήνας, ανασύραμε  και σας παρουσιάζουμε απ' το προσωπικό του ιστολόγιο ένα ενδιαφέρον άρθρο πάνω στη χρήση του όρου βορειοηπειρώτης.

Παρασκευή, Ιούνιος 15, 2007

Ο «βορειοηπειρώτης» και οι (μηδενικές) αντιστάσεις

Κάθε λέξη προϋποθέτει μια κοινη συμφωνία σε ένα νόημα ,αλλά τόσο στις λέξεις οσο και στις εννοιες η συμφωνία είναι ανοιχτη σε επαναδιαπραγμάτευση.

Για παράδειγμα η απαξιωτική συντμηση της λέξης «ιάπωνες » ως «τζάπς» κυριάρχησε στις ΗΠΑ στη διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου.Σημερα σχεδόν εχει εξαφανιστει από το λεξιλογιο του συγχρονου αμερικανού και πάντως εχει εξαφανιστει από το δημόσιο λόγο.

Στο προηγούμενο αρθρο στον Ε.Τ χρησιμοποιήθηκε εσκεμμένα από τον υπογράφοντα η λέξη «βορειοηπειρώτης» ως ιδιαίτερος προσδιορισμός του μικρού Κλείτου και της οικογένειας του αντι του πολιτικά ορθού «ελληνας μειονοτικός».

Σε πολλά από τα αρθρα αυτης της στήλης καταγράφονται (ιδιως στο αντίστοιχο blog στον ΕΤ) εντονες αντιδράσεις ,συνηθως από τους ιδιους αναγνωστες ,όταν εκτιμούν πως αμφισβητούνται «ελληνικά δίκαια» ,ιστορικά ή εθνικά (όπως κι αν τα ερμηνευει καθένας).Ιδιως όταν νομίζουν πως αυτά που γράφονται λειτουργούν υπερ ενός (φαντασιακού;) εχθρού.

Η λέξη «βορειοηπειρώτης» εχει την ιστορία της ως προς την κατασκευή της.Οχι μονο δεν υπήρχε ανέκαθεν (αν και υπήρχαν μειονοτικοί στις περιοχές του σημερινού αλβανικού νότου) αλλά εμφανίζεται στις αρχές του 20ου αιώνα και ταυτίζεται στενά με τον ελληνικό «αλυτρωτισμό».Η κορύφωση στη χρηση της εντοπίζεται με τη δημιουργία του αλβανικού κράτους μετα τον β παγκόσμιο πόλεμο και υποδηλώνει όχι την ελληνικότητα των μειονοτικών οσο την ψευδη υπόσχεση της ενωσης με την Ελλάδα. Ο γεωγραφικός προσδιορισμός (βόρειος) αποκτα μήνυμα ως ενας «διαχωρισμός» από το όλον (Ηπειρος) το οποίο δεν μπορεί παρα να βρει την ολοκλήρωσή του μέσω της επανένωσης.

Το ότι κατά συμπτωση αυτή η λεκτική επιλογή συνιστα και προσβολή κάποιου άλλου (εν προκειμένω του αλβανικού κράτους) δεν φαινεται να ενόχλησε κανέναν απ’ οσους σφοδρά αντέδρασαν στον χαρακτηρισμό «ελληναράδες» (σε προηγούμενο αρθρο).

Υπάρχει αραγε κάποιος που σημερα πιστεύει ότι με πόλεμο ή με άλλο τρόπο είναι πιθανή η εκπλήρωση του οποιου «αλυτρωτισμού»; Και επειδή η απάντηση είναι προφανως αρνητική,το ερωτημα παραλάσσεται: Ποιο είναι τελικά το νοημα της επιβιωσης (στα μυαλά ορισμένων) όρων και εννοιων που δεν ανηκουν στη σημερινη πραγματικότητα; Προκειται για μιας μορφης «ψυχωση» (ορο που χρησιμοποίησε ο καθηγητής Αντωνης Λιάκος αναφερόμενος σε όσους αρνούνται να διαχειριστούν τραυματικές μνήμες) ή για (ενεργή)πολιτική θέση;

Το πιθανότερο είναι πως πρόκειται περι μιας καθαρής ζωνης αμυνας η οποία όμως είναι μάλλον ατομική. Εχει περισσότερο να κάνει με τον φόβο απέναντι στη νεα εποχή και στο περιβάλλον των ανοικτων κοινωνιών.Οσο πιο ξένος νοιώθει κανείς στο σήμερα και οσο πιο φοβισμένος απέναντι στο αύριο δεν μπορεί παρα να αναζητήσει φιλικό περιβάλλον στο παρελθόν.Η «μνημη» αντικειμενικοποιείται,σχεδόν ιεροποιείται και ως τέτοια γινεται το κουκούλι του φοβισμένου.

Το αρθρο δημοσιεύτηκε σημερα(15/6) στον Ε.Τ

(με εξαιρεση την τελευταία παράγραφο-θα ενημερωσω σχετικά για την εξέλιξη αυτης της "αβλεψίας")