Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ (ΣΤΑΘΕΡΗ ΑΞΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ)


Στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κρήτης φυλάσεται ένα δεκατετρασέλιδο αφιέρωμα στο"Σύλλογο Βορειοηπειρωτών" γραμμένο απο τον πρόεδρο του συλλόγου Κων. Ι. Ζαρπαλά.
Ο τίτλος του αφιερώματος είναι "Η ΔΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ 1940-1944" και αποτελει απόσπασμα εκ του εγκυκλοπεδιακού ημερολογίου Πέλασγού, 1947. Κύριο μέλημα του συγγραφέα αποτελεί η λεπτομερής καταγραφή όλων των δραστηριοτήτων του συλλόγου για την ενίσχυση του ελληνικού στρατού στον ελληνοιταλικό πόλεμο αλλά και η συμπαράσταση στους βορειοηπειρώτες πρόσφυγες.
Μέσα απο την ανάγνωση του αφιερώματος διαπιστώνει κανείς πολλές ομοιότητες στα προβλήματα που απασχολούσαν τότε το σύλλογο με τα προβλήματα που απασχολούν ακόμη και σημερα πολλούς βορειοηπειρωτικούς συλλόγους.

Απόδοση υπηκοότητας - πρόσληψη στο Δημόσιο

«Μετά την κατάληψη των Αθηνών υπό των Γερμανών και επί της επικείμενης καθόδου των Ιταλών εις Αθήνας. Ο σύλλογος έκλεισε τα γραφεία του, αλλά δεν έπαυσε από του να εργάζεται ανεπισήμως δια του προέδρου αυτού υπέρ των συμφερόντων των συμπατριωτών του. Οι προσφυγόντες εντάυθα συμπατριώται μας, ων αρκετοί είχον ανάγκην να διορισθωσιν εις δημοσίας θέσεις ή εις δημοτικάς τοιαύτας, εζήτησαν αλλά δεν επέτυχαν διορισμού λόγω έλλειψει ληξιαρχικής πράξεως και Ελληνικής υπηκοότητηας

Πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση

« Εξέδωκεν όθεν καθ όλον το χρονικόν διάστημα της κατοχής ύπερ δισχίλια περίπου πιστοποιητικά ατελούς εγγραφής των εις την κατωτέραν Μέση και Ανώτατην εκπαίδευσιν ως και άνευ εξετάσεων εγγραφής των εις τα Πανεπιστήμια»

Καταγγελίες για κακοδιαχείριση και εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων

«Οφείλομεν να γνωρίσομεν εις πάντας ότι: θελήσαντες να κάμωμεν μικρόν καλόν εις τους αδελφούς πρόσφυγας, εκακολογηθήκαμεν, ινα μη βαρυτέαν λέξιν μεταχειρίσθω, ότι: η Επιτροπή εδιάλεξε τα καλλίτερα και ταπήρε δια τον εαυτόν της, τα δε άχρηστα τα έδωσεν εις τους δεικαιούμενους, ότι τους πήραμε 3000 δραχμάς δια να τα μοιράσθη η Επιτροπή. Αρκούμενος επί του παρόντος εις τα ολίγα ταυτα, μετα λύπης μου θα αναφέρω το εξής γεγονός όπερ αφορά μερικούς εκ των προσφύγων οι οποίοι προεσφέρθησαν να μεταφέρουν τα 19 δέματα από του πεζοδρομίου εις τον πρώτον όροφο όπυ ευρίσκονται τα Γραφεία του Συλλόγου (30 σκαλοπάτια) εζήτησαν δι’ αμοιβήν των 120.000 δραχμάς ενώ οι εργάται του τελωνείου Πειραιώς οι οποίοι τα μετέφεραν από τετραπλάσιας αποστάσεως και τα εφόρτωσαν εις τα αυτοκίνητα εζήτησαν και άλαβον 35.000 δραχμάς.»

Παρατυπίες στην τήρηση του καταστατικού

« Ο Σύλλογος διενέργησεν την 12ην Ιανουαρίου ημέραν Κυριακήν την καθιερωμένην πατροπαράδοτον εορτήν πρωτοχρονιάς δια το κόψιμον της βασιλόπητας εν τη αίθουσα του Κινηματογράφου «ΙΡΙΣ» ένθα και εκληρωσεν και το πρωτοχρονιάτικον λαχείον του με 120 πλούσια δώρα οφειλόμενα εις την ευγενή προσφοράν υπέρ εκατόν εμπόρων Αθηνών – Πειραιώς συμπαθούντων την Βόρειον Ηπειρον. Εκ των ανωτέρω δώρων 35 ήδαν εκ του περισυνού λαχείου μη ληφθέντων υπό των δικαιούχων. Ηκούσθησαν και παράπονα από τίνας δια τας βραδύνουσας αρχαιρεσίας. Τα παράπονα ταύτα να απευθύνουν προς των εαυτόν των, εφόσν υπάρχει Νόμος περι Σωματείων. Σχετικόν δε Καταστατικό διέπει τα του Συλλόγου μας.»

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

ΙΔΟΥ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΓΑ



Την παραπάνω επιστολή έλαβαν οι βορειοηπειρώτες συνταξιούχοι του Ο.Γ.Α.
Υπάρχει ξακάθαρα η αναφορά πως δικαιούχοι της σύνταξης είναι οι μόνιμα διαμένοντες στην Ελλάδα.

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Ο.Γ.Α : ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΠΛΗΡΩΤΕΕΣ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΥΣ


Με επιστολή που έστειλε ο Ο.Γ.Α στους ασφαλισμένους του, τους ενημερώνει πως απο δω και στο εξής τη σύνταξη δύναται να την εισπράξει μόνο ο ασφαλιζόμενος - δικαιούχος και όχι ο πληρεξούσιος. Ο δικαιούχος οφείλει να εμφανιστεί στα ταμεία εντός 10 ήμερων, σε διαφορετική περίπτωση το ποσό της σύνταξης θα επιστρέφει στον Ο.Γ.Α.
Είναι εμφανές πως η απόφαση αυτή έρχεται να πλήξει τους βορειοηπειρώτες δικαιούχους με μόνιμη διαμονή στην Αλβανία που είχαν αναθέσει την είσπραξη σε συγγενικά τους πρόσωπα που διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί

Το τραγούδι με τιτλο "Τίποτα δεν πάει χαμένο" κυκλοφόρησε το 1979 στο δίσκο "Τα τραγούδια της Χαρούλας" σε στοίχους του Μανώλη Ρασούλη και μουσική του αξέχαστου Μάνου Λοϊζου.



Λέγεται πως το τργούδι αυτό γράφτηκε για να περιγράψει τους διωγμούς που είχαν υποστεί οι έλληνες κομμουνιστές τα χρόνια που ζούσαν στην παρανομία.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως κάθε φορά που το ακούω δε μπορώ να μη φέρω στο νου μου τις διώξεις που έχουν υποστεί όλοι οι αντικαθεστωτικοί στην κομμουνιστική Αλβανία.

Eξ αφορμης

Αλβανικός εθνικισμός

Του Ν. Ε. Καραπιδακη*

Η αλβανική ιστορία είναι προϋπόθεση της μεσαιωνικής και της νεότερης ελληνικής ιστορίας, της ιστορίας της Ευρώπης και της οθωμανικής ιστορίας. Ας απαριθμήσουμε τα συστατικά της: φάρες και σόγια, μπέηδες και αγάδες (στα ελληνικά θα ονομάζονταν άρχοντες), γλωσσικά ιδιώματα, γεωγραφικός κατακερματισμός, θρησκευτική πολυμορφία, διασπορές, υπηρεσία στο οθωμανικό κράτος, έθιμα, σημασία του εντύπου, των σχολείων. Από τους πληθυσμούς στο έθνος και στην ιδεολογία του, η διαδρομή είναι συναρπαστική. Ο εκδοτικός οίκος Ισνάφι των Ιωαννίνων εξέδωσε (Δεκέμβριος 2009) το θεμελιώδες και νηφάλιο έργο της Nathalie Clayer «Οι απαρχές του αλβανικού εθνικισμού», σε μετάφραση του Ανδρέα Σιδέρη και επιμέλεια του Λεωνίδα Εμπειρίκου.

Στον 18ο αιώνα, τίποτα δεν ήταν δεδομένο (ούτε, άλλωστε, για το ελληνικό έθνος). Οι Αλβανοί αναγνωρίζονταν ως μια πολυμερισμένη διαστρωμάτωση γλωσσών και γενών, διασπασμένων ακόμη περισσότερο σε επαγγελματικούς και θρησκευτικούς προσδιορισμούς. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι, αλλά ανάμεσα στους τελευταίους πλήθος αδελφοτήτων που δεν έχουν μια ενιαία ταυτότητα. Οι γεωγραφικές διαφοροποιήσεις ήταν ακόμη μεγαλύτερες μεταξύ των Αλβανών που κατοικούσαν στη Σκόδρα, το Κόσοβο, το Ντέμπαρ, την Κεντρική Αλβανία, τα Ιωάννινα, την Κορυτσά, τα Σέρβια. Αλλά και στη Ρουμανία. Στην Κωνσταντινούπολη. Και των Αλβανών που κατοικούσαν στη Νότιο Ιταλία και τη Σικελία.

Πώς τα παραπάνω οδηγούν σε ένα έθνος; Από την αναζήτηση των καταβολών για τους Αλβανούς της Νότιας Ιταλίας. Από τη διείσδυση των προτεσταντών και των ρωμαιοκαθολικών που, κυρίως οι πρώτοι, οδηγούν στη διαμόρφωση μιας καθομιλουμένης αλβανικής γλώσσας. Από τη συνειδητοποίηση ενός ξεχωριστού ρόλου ορισμένων προυχόντων μέσα στο οθωμανικό κράτος.

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι πρώτα γεννιούνται οι αλβανιστές και τα δίκτυά τους και ακολουθεί ο στοχασμός της απελευθέρωσης. Πρώτα εκπονείται μια θεωρία παρελθόντος που θα φθάσει μέχρι τους Πελασγούς και, βέβαια, τους Ιλλυριούς και στη συνέχεια ξαναδιαβάζεται και αλβανοποιείται η πρόσφατη ιστορία και ο Καστριώτης γίνεται Σκεντέρμπεης. Το σύνολο μέσα σε μια αυτοκρατορία που βρίσκεται σε μετάλλαξη εξαιτίας των μεγάλων οθωμανικών μεταρρυθμίσεων του 19ου αιώνα.

Η ανάδυση ενός έθνους μέσα σε μια αυτοκρατορία δεν μπορούσε να αφήσει αδιάφορους τους γείτονες. Την Αυστρία (ως προστάτιδα των ρωμαιοκαθολικών), την Ιταλία, την Ελλάδα. Εξ ου και η σημασία των προξενείων τους, των σχολείων τους, των πρακτόρων τους. Η γλώσσα οδηγεί σε βιβλία, εφημερίδες και σχολεία, τα δύο τελευταία φτιάχνουν οπαδούς του έθνους. Θα προκύψουν αναπόφευκτα πρίγκιπες διεκδικητές του οραματιζόμενου θρόνου. Δεν αργούν οι ένοπλες ομάδες και η «στρατευμένη κινητοποίηση». Και οι αναπόφευκτες συγκρούσεις με τα αντίπαλα έθνη και τις διεκδικήσεις τους.

Το βιβλίο δεν προσφέρει μόνο ένα πανόραμα της αλβανικής ιστορίας και των διανοουμένων της (όπως της Δώρας ντ’ Ιστρια) αλλά κυρίως την αφορμή για μια συγκριτική και διασταυρωμένη ιστορία των εθνών της Nοτιοανατολικής Ευρώπης. Απαραίτητο.

* Ο Ν. Ε. Καραπιδάκης είναι καθηγητής της Ιστορίας της Μεσαιωνικής Δύσης στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.

Ανηδημοσίευση απο: Καθημερινή

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

ΕΚΑΨΑΝ ΤΑ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΣΤΗ ΜΠΟΜΠΟΣΤΙΤΣΑ

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας shekulli άγνωστοι έκαψαν τα στεφάνια που είχαν κατατεθεί κατά τη διάρκεια του εορτασμού της επετείου του ΟΧΙ στο μνημείο στη Μπομποστίτσα. Το γεγονός έλαβε χώρα λίγο μετά τη λήξη της εορταστικής τελετής. Η κίνηση αυτή ήρθε ως αποκορύφωμα των έντονων διαμαρτυριών των αλβανών με επικεφαλής τον ιστορικό Xhufi, που κάνουν λόγω για προσβολή των νεκρών τους. Υποστηρίζουν πως στο κοιμητήριο υπάρχει μόνο ένας έλληνας στρατιώτης και πως οι υπολοιποι ειναι αλβανοι.
"Αλβανικός εθνικισμός", πριν από μερικά χρόνια θα μπορούσε να θεωρηθεί ανέκδοτο, κάτι σαν "Αλβανός τουρίστας" βλέπουμε όμως να λαμβάνει διατάσεις ιδιαίτερα ανησυχητικές.